De Kelten waren een bevolking, met een eigen taal en cultuur, die afkomstig waren van de Indo-Europese bevolkingsgroep en zich ca. 700 v.c. gevestigd hadden in het Hallstatt-gebied van Oostenrijk. Daarna hebben ze zich verspreid over een groot stuk van West-Europa, waaronder Frankrijk (waar ze de "Galliërs" werden genoemd) en de Britse Eilanden. Ook hebben ze zich gevestigd in België, maar hier spreken we echter van een grensgebied waarbij er wellicht een vermenging is ontstaan van Kelten en Germanen onder de noemer "Gallia Belgica". Dit was de Romeinse naam van deze "provincie" sinds deze streken veroverd werden door Julius Caesar. Ook de naam België is hier duidelijk van afgeleid. Deze "Oude Belgen" waren oorspronkelijk een federatie van stammen onder de naam "Belgae" waarin we ook de naam horen van "Bel" (of "Belenos"), de Keltische zonnegod. Ook de Ardennen zijn genoemd naar de Keltische godin "Arduinna".
Onze rituelen zijn dan ook moderne rituelen die we zelf geschreven hebben, maar waarin tal van Keltische elementen werden verweven. In dit geval gaan we uiteraard meer informatie geven over de Keltische huwelijksceremonie.
Wat zijn Kelten en Druïden?
Vooraleer we bekijken wat een Keltisch huwelijk precies inhoudt, is het toch even belangrijk om de culturele en spirituele achtergrond even toe te lichten. Woorden zoals "Kelten" en "Druïden" spreken tot de verbeelding van vele mensen, en roepen soms ook stereotiepe op die weinig met de geschiedkundige realiteit te maken hebben.
Deze Kelten leefden in een maatschappij van stammen, en elke stam had zijn eigen Druïde. Deze Druïde vervulde de rol van een Keltische priester en was dus verantwoordelijk voor alle spirituele aangelegenheden, waaronder ook rituelen voor allerhande doeleinden denk bijv. aan seizoensfeesten, offergaven en huwelijken. Ze betekenden echter nog véél meer in de Keltische maatschappij, want ze waren ook de helers, kruidkundigen, geschiedkundigen, rechters, adviseurs van het stamhoofd of de koning, en wellicht ook sjamanen.
Na de verovering van onze Europese grondgebieden door het Romeinse Rijk, en later de opkomst van het Christendom, verdween de Druïdeklasse geleidelijk en in de middeleeuwen horen we vrijwel niets meer van hen. Pas in de 18de eeuw kwam er opnieuw een heropleving in Engeland, al dan niet met de nodige misvattingen. Zo werd aangenomen dat Druïden uitsluitend oude mannen met lange, witte baarden konden zijn, maar hier zijn we intussen gelukkig terug van afgestapt.
Binnen het moderne Druïdisme zijn zowel mannen als vrouwen welkom, ongeacht leeftijd, herkomst, huidskleur of geaardheid. De manier waarop wij de Keltische spiritualiteit beleven is wellicht geheel anders dan bij de oude Druïden, omdat wij ons enkel op flarden van geschiedkundige informatie kunnen baseren. De oude Kelten en Druïden verkozen immers om niets in geschriften te vereeuwigen, hoewel ze wel de capaciteit hadden om te schrijven. Daarom bestaat er binnen het Druïdisme niet zoiets als een Bijbel of ander religieus boek. Dit heeft als voordeel dat wij vrij zijn om ons te profileren als niet-dogmatische spiritualiteit, waarbij er geen beperkingen of verplichtingen worden opgelegd, maar dat betekent ook dat we genoodzaakt zijn om het Druïdisme 'hierin te vinden' binnen de context van onze moderne samenleving.
