De Handfasting in de praktijk.
Zoals ik op de vorige pagina hoofdstuk reeds heb toegelicht, is het belangrijk om eerst te kiezen op welke voorwaarden je een handfasting wil afsluiten. Wil je een "voorlopige" die pas na een jaar en een dag permanent wordt gemaakt of vernieuwd, of wil je meteen een permanent huwelijk voor het leven of voor de eeuwigheid? De meeste bruidsparen kiezen voor een handfasting "voor het leven", en dus zullen we dit ook als vertrekpunt nemen in de bespreking van de details.
Een handfasting wordt in principe steeds uitgevoerd met een touw waarin de knoop zal worden gemaakt (bedenk maar het Keltische knoopwerk waarmee de middeleeuwse manuscripten van Ierland en Schotland werden versierd). Je kan hierbij kiezen voor een bepaalde kleur waarvan je vindt dat die jullie liefde en huwelijk symboliseert. Zorg ervoor dat je een touw kiest dat stevig genoeg is en tegen een stootje kan, zodat het niet breekt tijdens de ceremonie wanneer de knoop stevig wordt aangetrokken. Dit hoeft geen erg dik touw te zijn, maar kies ook niet voor een dunne draad, het touw moet duidelijk zichtbaar zijn wanneer het rond de handen geknoopt is. We raden aan om minstens een lengte van 1,5 meter te nemen. Het dient lang genoeg te zijn om rond de handen te knopen en een lus te maken (indien gewenst ook nog twee knopen aan de uiteinden). Indien je een redelijk dik touw verkiest, is zelfs 2 meter geen overbodige luxe. Je touw kan beter een stuk te lang dan een stuk te kort zijn!
De meeste huwelijken hebben ook twee getuigen (één voor de bruid, één voor de bruidegom). Indien gewenst, kunnen deze getuige ook een rol worden toebedeeld in de handfasting-ceremonie. Voorafgaand het handfasten zelf, begeeft de Druïde zich dan naar elk van de getuigen en geeft hen een uiteinde van het touw. Elk van de getuigen kunnen dan één voor één een knoop maken (elk aan een ander uiteinde natuurlijk) terwijl ze in stilte of luidop een goede wens maken voor het bruidspaar. Indien je verkiest voor een handfasting "voor een jaar en een dag" dien je in overweging te nemen of je dan dezelfde getuigen zal hebben, en of je hetzelfde touw (met de knopen van de getuigen reeds in gemaakt) dan opnieuw wil gebruiken.
Traditioneel geeft het bruidspaar elkaar de hand (ieder de rechterhand, net zoals je ook anders iemand een hand zou geven) maar schuif je de handen een beetje verder door zodat de vingers ongeveer tot aan de polsen reiken. Het touw wordt dan door de Druïde rond beide handen gedaan, met een knoop bovenaan, alsook een lus die de vorm van een hart aanneemt. Wanneer dit gebeurd is, legt de Druïde zijn of haar hand bovenop de lus, en kan het bruidspaar hun geloften aan elkaar uitspreken. Vervolgens maakt de Druïde de lus weer los, en wordt ook de knoop weer losser gemaakt (maar niet ontknoopt!) zodat beide handen zich er weer van kunnen losmaken. De Druïde trekt dan de knoop stevig aan, en deze knoop in het midden van het touw, is de "huwelijksknoop" die een huwelijk voor het leven (of voor de eeuwigheid) symboliseert. Wanneer het huwelijk slechts voor "een jaar en een dag" wordt afgesloten, kan dit uiteraard niet worden gedaan en dient de knoop terug uit het touw worden gehaald op dat moment. Tenslotte wordt het touw overhandigd aan het bruidspaar, dat beiden een uiteinde vast houdt tot de ceremonie is afgelopen. Naast de gewone handfasting met twee handen, is er ook nog een andere mogelijkheid, waarbij vier handen aan te pas komen. De werking hiervan is in principe dezelfde als hier beschreven, maar het bruidspaar brengt hier die vier handen bij elkaar. De rechterhanden moeten elkaar hier terugvinden, en hetzelfde geldt voor de linkerhanden, waarna de vier handpalmen op elkaar rusten (met handpalm naar beneden). Je zal merken dat je op dat moment met je armen eigenlijk het wiskundig oneindigheidsteken vormt, zoals hieronder staat afgebeeld. Indien je voor deze optie kiest, hou er dan wel rekening mee dat je touw nog minstens een halve meter langer moet zijn.
